Toen ik halverwege de 20 was heb ik ervaren dat eenzaamheid wat anders is dan alleen zijn.
Ik was toen niet alleen maar voelde me eenzamer dan ooit.
Dat gevoel is mij altijd bijgebleven én ik heb daardoor het besef dat alleen wat anders is dan eenzaam.
Dat iemand die alleen is niet per definitie eenzaam is.
Zo kan andersom ook gebeuren dat een echtpaar waarvan de één dementie krijgt de ander zich eenzaam voelt.
Eenzaam omdat het maatje dat je altijd had er nog wel is maar toch niet helemaal.
Eenzaam omdat je de gesprekken die altijd had mist.
Eenzaam omdat je er zo alleen voor staat terwijl je niet alleen bent.
Doordat ik dat op een andere manier zelf heb ervaren snap ik dat gevoel. Ik pretendeer niet dat ik dat gevoel kan weghalen.
Maar ik kan wel erkennen en benoemen dat dit onvermijdelijk is en dat door de dementie een levend verlies ontstaat, iemand is er nog wel maar toch niet.
Bij de partners van onze cliënten met dementie gaan we in gesprek, erkennen van deze pijn, deze emotie. En daarmee helpen we in het proces om met dit verlies om te kunnen gaan.
En beetje bij beetje maken we samen de wereld een beetje mooier.
